To miasto noszę w sercu od urodzenia............Paczków

Dziś wyjątkowo nie o Hiszpanii,dzisiaj trochę z "innej beczki".
Anna, zapytała czy nie namalowałabym Pani Zimy, gdyż jest ciekawa kolorystki w jaką bym ją ubrała.

A ja pomyślałam " Zima? Jak zima, to zima w Paczkowie."

Widziałam w swoim życiu miejsc pięknych wiele, jednak moje rodzinne miasto to perła go, unikat, cudo ponad czas. Obojętnie w jakie barwy się "przyodzieje", to jest mu zawsze do twarzy.

Ach, wspomnienia. Zabawy w parku w podchody, berka, chowanego , gra w gumę i klasy. Polowania na żaby i traszki. Wszystkie parki i laski miejskie były nasze.

Liceum na ulicy Kołłątaja, randki pod amorkiemi,  pierwsze teatralne przedstawienia, wagary nad jeziorem.

Tchnienie i powiew kultury, magiczne miejsce "Dom Plastyka". Tu tkalam, rysowałam rzeźnikami i malowałam. Tu naprawdę żyłam.

Uroczy, chociaż mroczny, stary cmentarz żydowski.
Kronikarze i niemi obserwatorzy historii: drzewa obrosłe mchem, bluszczem oraz platany potężne i wysokie.

Niepokonani obrońcy miasta, kamienne mury obronne.

 Kościół, piękny i stary, stojący na straży miasta niczym średniowieczna twierdza.

Kolorowe kamieniczki na rynku, a w ich oknach niestrudzenie wyglądający sensacji paczkowscy "parapeciarze".

Najlepsze na świecie napoleonki w cukierni u "Cieśli" i gorący polski chleb u "Dudka".
Kocie łby na rynku, o które rozbiłam głowę próbując udawać damę pewnej zimy na szpilkach.

Trzy wysokie do chmur wieże.

Kłodzka mimo, że głodowa to zawsze uśmiechnięta.

Ząbkowicka łaziebna, a zdaje się niedomyta

 Wrocławska, piekna, dostojna wieża widokowa.

Ratusz wzniośle królujący nad kamieniczkami, dookoła ustrojony kwietnymi  misami.

Paczkowskie jezioro z widokiem na góry, a góry?

 Złote Góry grzybami gęsto porosłe.

Prawdziwkami i borowikami a nawet pięknymi muchomorami. Grzyby na Borówkowej górze.😂

Nie traćcie czasu na myślenie czytelnicy mili i na wyjazd do Paczkowa róbcie plany już w tej chwili!